2

                „Zawsze jest coś, co może zrujnować nasze życie. Zależy od tego, na czym bądź, na kim zależy Ci najbardziej. Zawsze można zostać skrzywdzonym”. Charles Bukowski

Sprawdzając wyniki z egzaminów nie spodziewałam się, że uda mi się prawie wszystko zdać w pierwszym terminie tym bardziej, że mam tendencje do zawalania różnych spraw, tylko jeden przedmiot nie dawał mi spokoju, ale z nim też się uporałam. Z tego powodu odczułam wielką ulgę, że jest już po wszystkim. Nienawidzę tego okresu związanego z egzaminami, zawsze się stresuję, chodzę jak na szpilkach i nic nie jem. Studia są dla silnych psychicznie, co mnie stawia pod dużym znakiem zapytania. Znowu mam kilka miesięcy tylko dla siebie i przyjaciół, opalanie się, czytanie książek- co uwielbiam, rysowanie, po prostu byczenie się, na samą myśl od razu czuję się lepiej.

Pierwszą rzeczą na rozpoczęcie wakacji jest wspólny wypad na zakupy z Char uznałam, że taka impreza to świetna okazja, żeby w końcu powiedzieć Jamesowi, co czuję i nie dusić dłużej tego w sobie. Choć nie wiem czy to dobry pomysł tym bardziej, że łączy nas wieloletnia przyjaźń i musiałabym być mocno wstawiona, żeby jednak mu to wyznać. Po prostu nie umiem rozmawiać o swoich uczuciach, jestem zamknięta w sobie, wiele razy Char próbowała wyciągnąć ode mnie, kto mi się podoba, ale nadaremnie. Kolejny problemem jest to, że nie wiem, co on czuje. Wiele razy przyłapywałam go na ukradkowych spojrzeniach, ale zaraz potem zakładał tą swoją maskę obojętności i zachowywał się jak gdyby nigdy nic.

Odkąd pamiętam zawsze mi się podobał, wiele razy udawałam przed nim kretynkę, tylko po to, żeby zobaczyć jego zniewalający uśmiech, a gdy wspólnie oglądaliśmy filmy i zerkał na mnie swymi bursztynowymi oczami, by sprawdzić, czy film mi się podobał, zawsze serce zaczynało mi szybciej bić i nie obchodziło mnie co się dzieje dookoła, ważni byliśmy tylko my.

Zaraz, zaraz!!!!!! Ja i James?! O Boże, o czym myślę! Nigdy to się nie stanie, znowu moja bujna wyobraźnia dała o sobie znać. Kretynka ze mnie tym bardziej, że obiecałyśmy sobie z Char, że jest nietykalny i żadna do niego nie będzie zarywać, bo to całkowicie poplątałoby naszą relację między sobą.

Nawet nie zdałam sobie sprawy, leżąc na łóżku ze słuchawkami w uszach, że naszkicowałam jego portret. Poirytowana zgniotłam kartkę papieru i wyrzuciłam do kosza na śmieci.

Miałam mały pokój, ale za to przytulny, lubiłam go, jedyna część domu, w której przebywałam dłużej niż 5 minut, nie licząc kuchni.  Mieści się na piętrze, obok pokoju od mamy i łazienki. Na wprost wejścia znajduje się jedynie okno, którego widok prowadzi do ogrodu. Po lewej stronie znajduje się łóżko a przy nim szafka nocna z lampą i radiem, zaś po prawej szafa z ubraniami, komoda, biurko a na nim laptop. W pokoju utrzymywałam względny porządek, przynajmniej się starałam, choć różnie to bywa, czasami zdarza mi się porozrzucać ubrania na podłogę lub trzymam książki w łóżku, bo nie chce mi się ich odłożyć na szafkę nocna.  Jednym słowem leń ze mnie. Mieszkałam sama z mamą, tata zostawił nas, gdy miałam 5 lat i same musiałyśmy sobie radzić może, dlatego nie dopuszczam do siebie ludzi, żeby ich nie utracić.  Czasami wysyła pieniądze, ale i tak nie wystarcza na rachunki. Mama łapie się każdej dorywczej pracy, choć i tak pracuje na pełny etat, jako księgowa w firmie a ja pracuję w każde wakacje by być mniejszym obciążeniem finansowym. A co do tego to musze zacząć się za czymś rozglądać.

Wstałam z łóżka i udałam się do komody, wyciągam z niej jasny top, jeansowe spodenki, w które szybko się przebrałam, założyłam ulubione trepki i mogłam ruszyć z Char na miasto.

Zanim kupiłyśmy to, co chciałyśmy obeszłyśmy chyba z tysiąc sklepów, w żadnym nie było tego, co szukałyśmy.

-Pasuje? –zapytała.

-Jest ok.- odparłam znudzona.

-Nie uważasz, że jest za obcisła?

-Może trochę…

-Freja, proszę cię, więcej życia a mniej marudzenia!

-Postaram się- posłałam jej promienny uśmiech.

Zadowolona tym faktem wróciła do przymierzalni by założyć kolejną sukienkę. Ja tym czasem przeglądałam wieszaki w poszukiwaniu czegoś dla mnie. W końcu Char postanowiła zaprezentować się w kolejnej kreacji i to był strzał w dziesiątkę. Idealnie dopasowana do jej ciała i wcale nie była wyzywająca. Prześliczna, zrobiona z beżowej koronki z długimi rękawami i z odkrytymi plecami.

-Nie jest zbyt smiała?-zapytała nieprzekonana.

-Żartujesz? Wygląda jakby była specjalnie dla ciebie uszyta. Musisz ją wziąć.

-No nie wiem…

-Jeżeli chcesz zrobić wrażenie na Marcusie, to nie znajdziesz nic lepszego.

-Tym mnie zachęciłaś- wyszczerzyła zęby w uśmiechu- No to teraz twoja kolej. Znalazłaś coś?

-Nie bardzo. Nie ma tu nic ciekawego.

-A tamta?- wskazała na sukienkę wiszącą dokładnie za mną. Uszyta z czarnego tiulowego materiału ze skórzanym gorsetem w tym samym kolorze.

-Hmmm… nawet jej nie zauważyłam.

-To, na co czekasz? Przymierzaj ją.

Wybrałam odpowiedni rozmiar i udałam się do przymierzalni.

Przejrzałam się w lustrze i stwierdziłam, że nie jest zła. Zakrywa to, co trzeba, po prostu była skromna, czyli taka jak lubię.

-Wow- wyszeptała przyjaciółka, nagle jej głowa pojawiła się za kotarą oddzielającą kabinę od reszty sklepu- Wygląda nieziemsko na tobie.

-Tak myślisz?

-Ja to wiem, jak ty jej nie kupisz to ja ją biorę- zażartowała.

-Specjalnie tobie na złość ją kupię-posłalam jej złośliwy uśmiech.

-Osz ty wrednoto- powiedziawszy to, pokazała język.

-To teraz trzeba tylko kupić jakieś zabójcze buty.

-O boże, ratunku. Kolejne godziny chodzenia i szukania.

Kupiwszy to, co trzeba udałyśmy się do Char, żeby przygotować się do imprezy, ale wcześniej umówiłyśmy się na seans z Hobbitem.

-Aaaaa…. Fraja, trzymaj mnie. Jaki Legolas jest zajebisty a Killi? Boże, skąd oni wzieli takich przystojniaków- krzyczała podekscytowana, a ja tylko przewracałam oczami, gdy tylko o nich słyszałam.

Już od premiery Władcy Pierścieni musiałam wysłuchiwać o Legolasie, fangirling nr. 1. Ja za to wolałam Aragona, był bardziej męski. Zawsze miałyśmy odmienny gust i mało który nam obu się podobał, w sumie dobrze, bo nie wchodziłyśmy sobie w drogę.

Do seansu nalałyśmy sobie po lampce Martini, otworzyłyśmy paczkę naciosów i innych słodkości, co z tego, że już film znamy prawie na pamięć, ale za każdym razem odkrywamy coś nowego. Tylko, gdy film się skończył zaczęłyśmy się przebierać w świeżo kupione sukienki. Szybki makijaż podkreślający oczy, włosy ułożyłam w lekkie fale i już byłam gotowa do wyjścia.

James miał podjechać po nas za 10 minut a Char, oczywiście nie była gotowa, czyżby tak się wystroiła dla Marcusa, że chce być doskonała pod każdym względem? Nagle zza okna doszły dźwięki trąbienia. Jak zawsze punktualny. Zabrałyśmy torebki i wyszłyśmy z domu.

Marcus mieszkał w bogatej dzielnicy, jego dom, a raczej willa zbudowana na styl włoski z potężnymi kolumnami, zapierała dech w piersiach. Kto by nie chciał tu mieszkać? Do tego ogromny taras z tyłu domu i basen, gdybym tylko o tym wiedziała, to zabrałabym ze sobą strój kąpielowy. Widocznie Char myślała dokładnie o tym samym, bo posłała mi wymowne spojrzenie.

Już przy bramie było tłoczno, multum ludzi, z których znałam może 5-6 osób a reszta to całkowicie obcy mi ludzie, których widzę po raz pierwszy. Rozmawiali w swoim gronie z czerwonym kubkiem w ręku i tylko oglądali się na widok przyjaciółki. Jak zauważyłam dla niektórych już impreza dawno się zakończyła, bo spali w najlepsze na kanapie, a znajomi rysowali im cos po twarzy i robili zdjęcia na portale społecznościowe.

James od razu poprowadził nas do gospodarza, żeby się przywitać i powiedzieć kilka typowych tekstów takich jak: „świetna impreza, niezła chata, itp.” Znaleźliśmy go w sercu domu, czyli w kuchni, oczywiście otoczonego grupką dziewczyn, jakże by inaczej. Mając już za sobą te wszystkie uprzejmości związane z zapoznaniem, Marcus nie spuszczając spojrzenia z Char, zaproponował:

-Napijecie się czegoś?

-Jasne, może być piwo- odparła z uśmiechem na twarzy, po chwili wręczył nam czerwony kubek z płynem.

-James mam do ciebie prośbę, mógłbyś mi pomóc przynieść jeszcze jedną beczkę z piwem?

-Nie ma sprawy- odpowiedział zadowolony.

-Niestety musimy panie zostawić na chwile. Czujcie się jak u siebie w domu- mówiąc to puścił oko w stronę przyjaciółki.

I tak oto w ten sposób zostałyśmy pozostawione same sobie.

-Chodź, pozwiedzamy-zaproponowała.

-Nie wiem czy wypada…

-Nie bądź taka marudą sam powiedział, że mamy czuć się jak u siebie, więc tym sposobem udzielił nam zgody.

Dom Marcusa jest ogromny. Na jego powierzchnię składa się parter z dużą, przestronną kuchnią, salonem, jadalnią i łazienką. Wszystko wyłożone najdroższym kamieniem, miałam wrażenie, że znajduję się w muzeum. Piętro zostało podzielone na dwie części. Po jednej stronie pokój rodziców a po drugiej sypialnie od dzieci. Do tego dochodzi teren posesji, o którym wspominałam wcześniej.

Po dwóch godzinach impreza rozkręciła się już na dobre. Jakiś czas temu straciłam z oczu Char, twierdziła, że pilnie musi skorzystać z toalety i tak oto zostałam sama w tłumie bawiących się osób. Nie potrafiłam jej nigdzie dostrzec, a nie mogłam też nikogo zapytać czy widział rudowłosą, bo raczej nie byłyśmy znane w tym towarzystwie. Poczułam na sobie czyjeś spojrzenie, początkowo nie mogłam zlokalizować skąd pochodzi, lecz w końcu dostrzegłam znanego mi bruneta, który opierał się o drzwi wejściowe. Zauważywszy, że mu się przyglądam podniósł w moja stronę kubek z piwem i wziął łyka. Odwzajemniłam to tym samym gestem nie spuszczając z niego wzroku. Nagle zapragnęłam uciec z stamtąd i opuścić to miejsce, ale musiałam znaleźć Char, bo u niej miałam nocować. Wchodząc do kuchni nie spodziewałam się tego, co zobaczę. Najpierw pomyślałam, ze mam jakieś zwidy, że to nie może dziać się naprawdę. Czułam, że rusza mi się grunt pod nogami. Char całowała Jamesa, albo to James całował ją, mało ważne, które zaczęło, liczyło się to, że złamała naszą zasadę i w tym momencie cholernie to zabolało. Stałam jak osłupiała, wciąż to do mnie nie dochodziło, co się właściwie teraz dzieje, a gdzie Marcus? Przecież to z nim się powinna całować a nie z Jamesem, co tu się wyrabia? Marcus stał nie opodal nich, śmiejąc się i żartując ze znajomymi, czyli mało go obchodzi to, co właśnie robi jego kumpel. Ze wściekłości zgniotłam trzymany w reku kupeczek, wylewając niedopity płynna podłogę. Ktoś dotknął mojego ramienia, nawet nie odwracałam sie by sprawdzić, kto to, nie obchodziło mnie to i nagle ta sama ręka zaczeła mnie ciągnąc do wyjścia. Nie stawiałam oporu, posłałam ostatnie spojrzenie ku moim tak zwanym przyjaciołom, jedno z nich podniosło wzrok i złapałam jego spojrzenie, pełne szoku i żalu, wyrzutów sumienia, a może to wszystko sobie wymyśliłam, ale już mi było jedno, złamał mi serce.